9 حقیقت جالب درباره مورچه خوار - دوست داشتنی ها

به گزارش فرادید، مورچه خوار بخشی از زیر راسته Vermilingua است که به درستی به معنای کرم زبان است. چهار گونه مورچه خوار وجود دارد: مورچه خوار غول پیکر، مورچه خوار ابریشمی، تاماندوآ شمالی و تاماندوآ جنوبی. مورچه خواران در سراسر آمریکای مرکزی و جنوبی به وفور یافت می شوند، به جز مورچه خوار غول پیکر که در لیست قرمز IUCN به عنوان گونه آسیب پذیر طبقه بندی می گردد.

مورچه خواران اغلب با دو حیوان خرطومی یعنی موریانه خوار (خوک خاکی) و اکیدنا یا مورچه خوار خارپشتی اشتباه گرفته می شوند. موریانه خوار ها پستانداران کوچک آفریقایی، بخشی از خانواده Orycteropodidae هستند.

اگرچه مورچه خواران دارای بعضی ویژگی های فیزیکی مشابه با موریانه خوار ها هستند، اما تفاوت های فاحشی دارند؛ مثلا مورچه خواران دارای گوش های کمی خزدار و کوتاه هستند، در حالی که گوش موریانه خوار ها تقریباً بدون خز و بلند است. اکیدنا ها نیزکه اغلب به آن ها مورچه خوار خاردار گفته می گردد، پستانداران تخمگذار استرالیا و گینه نو هستند.

در این گزارش حقایق جذابی راجع به مورچه خوار ها بیان کردیم که دیگر با انواع حیوانات خرطوم دار اشتباه گرفته نشوند:

ویژگی های رایج

نام: مورچه خوار

نام علمی: Vermilingu

میانگین طول عمر در طبیعت: 10 تا 15 سال

میانگین طول عمر در اسارت: تا 26 سال

شرایط لیست قرمز IUCN: مورچه خوار غول پیکر: آسیب پذیر. مورچه خوار ابریشمی: کمترین نگرانی؛ تماندوا شمالی: کمترین نگرانی؛ تاماندوای جنوبی: کمترین نگرانی

جمعیت فعلی: ناتعیین

زبان مورچه خوار پوشیده از خار است

مورچه خواران از زبان خود به عنوان ابزار اصلی برای جمع آوری غذا استفاده می نمایند. این اندام می تواند تا دو فوت طول داشته باشد و با برجستگی های کوچک و خاردار و بزاق چسبنده پوشیده شده است. شکل و طرح زبان به مورچه خوار اجازه می دهد تا آن را به سمت پایین در فضا های باریکی که مورچه ها و موریانه ها در آن زندگی می نمایند، حرکت دهد. مورچه ها و تپه های موریانه از گزند مورچه خوار که غذای خود را با حرکت سریع زبان می گیرد و صد ها مورچه را در یک زمان می بلعد، در امان نیستند.

آن ها چنگال های چاقویی دارند

اگرچه آن ها چهار پا دارند، اما فقط روی انگشتان جلویی پنجه چنگال وجود دارد. جالب اینجاست که مورچه خواران هنگام راه رفتن، پا های خود را به صورت توپ های مشت مانند می پیچند تا از پنجه ها محافظت و از کدر شدن آن ها جلوگیری نمایند. مورچه خواران همراه با زبان طراحی شده هوشمندانه خود از چنگال های تیغ مانند و تیز خود برای اهداف بسیاری استفاده می نمایند. این پنجه ها فوق العاده خطرناک هستند. آن ها برترین دفاع مورچه خوار در برابر حملات هستند.

گربه های بزرگ مانند پوما و جگوار شکارچیان اصلی مورچه خواران هستند. مورچه خواران در هنگام خطر روی پا های عقب خود می ایستند و از پنجه های خود برای بریدن و ناقص کردن استفاده می نمایند. مورچه خواران بعلاوه از چنگال های خود برای شکستن لانه های باز حشرات و پیدا کردن غذا در داخل آن ها استفاده می نمایند.

مورچه خواران فقط مورچه ها را نمی خورند

مورچه خوار غول پیکر به طور میانه تا 30000 مورچه و موریانه را در روز می خورد. آن ها از حرکات سریع تکان دادن برای برداشتن و مکیدن غذای خود استفاده می نمایند که تا چند صد ضربه در دقیقه می گردد. با این حال، مورچه خواران موارد دیگری را در رژیم غذایی روزانه خود قرار می دهند. آن ها به خوردن میوه ها، تخم پرندگان، مجموعه ای از کرم ها و حشرات و حتی زنبور ها معروف هستند. مورچه خواران زیاد آب نمی نوشند و معمولا آب مورد احتیاج خود را از غذا دریافت می نمایند.

مورچه خواران دندان ندارند

در اصطلاح علمی، حیوانی که اصلاً دندان ندارد، به عنوان بی دندان شناخته می گردد. تنبل ها و آرمادیلو ها نیز اینچنین هستند. به نظر نمی رسد که نداشتن دندان برای مورچه خواران مسئله ای ایجاد کند، زیرا زبان و چنگال آن ها تمام کار ها را در خصوص جستجوی غذا انجام می دهند. خرطوم آن ها نیز به زبان یاری و مانند یک پمپ کار می نماید تا حشرات را نگه دارد و آن ها را با حرکت مکیدن به سمت پایین راهنمایی کند.

از آنجایی که آن ها از مورچه ها و موریانه ها تغذیه می نمایند، احتیاجی به دندان نیست، زیرا گوشت سفت برای جویدن یا گاز گرفتن ندارند.

آن ها کمترین دمای بدن را در بین پستانداران دارند

وقتی صحبت از پستانداران ساکن خشکی می گردد، مورچه خوار کمترین دمای بدن را دارد، تقریباً 89.6 درجه فارنهایت. این احتمالاً به علت این واقعیت است که غذای اصلی آن ها علیرغم مقادیر زیادی که مصرف می نمایند، ارزش غذایی یا انرژی کمی دارد. با این حال، بدن آن ها با صرفه جویی در انرژی تا جایی که ممکن است با محیط سازگار می گردد. مورچه خواران به آرامی حرکت می نمایند، بیشتر روز می خوابند و از خز و دم خود برای حفظ گرمای بدن استفاده می نمایند. اینکه یک مورچه خوار را در فعالیت های شدید مانند کوهنوردی، دویدن یا شنا برای مدت طولانی ببینید بسیار نادر است.

مورچه خواران ماده ایستاده زایمان می نمایند

مورچه خوار ها معمولاً حیواناتی هستند که تنهایی زندگی می نمایند، اما در طول فصل جفت گیری با هم جمع می شوند. بعد از عمل جفتگیری نر ها خانواده را ترک می نمایند در حالی که ماده ها حدود دو سال با بچه ها خود به زندگی و سفر ادامه می دهند. وقتی زمان زایمان فرا می رسد، ماده ها در شرایط عمودی زایمان و از دم خود برای حمایت و مراقبت نوزاد استفاده می نمایند. آن ها در هر زایمان فقط یک بچه به جهان می آورند و به نوزادان تازه متولد شده توله می گویند.

توله ها تا زمانی که به میزان کافی قوی شوند که به تنهایی راه بروند، بر پشت مادرشان سوار می شوند. مورچه خواران هنگامی که به طور کامل رشد می نمایند و می توانند در طبیعت زنده بمانند، مادران خود را ترک می نمایند.

آن ها دونده های سریعی هستند

در بیشتر مواقع نمی بینید که یک مورچه خوار سریع تر از حد معمول حرکت می نماید. حتی آن هایی که بیشتر وقت خود را در میان شاخه های درخت می گذرانند، هرگز بیشتر از لم دادن یا خزیدن با سرعت حلزون دیده نمی شوند.

با این حال، اگر بترسند یا احساس خطر نمایند، می توانند نسبتا سریع، تا 30 مایل در ساعت بدوند. مورچه خواران اگر گوشه گیر شوند و نتوانند فرار نمایند، روی پا های عقب خود می ایستند و از پنجه های جلویی خود برای مبارزه استفاده می نمایند. آن ها بعلاوه می توانند به راحتی شنا نمایند و از درختان بالا بروند، اگرچه این امر چندان رایج نیست. به طور کلی، تنها آبی که آن ها در پی آن هستند کم عمق و گل آلود است تا در گرما حمام نمایند یا خنک شوند.

گونه های مختلف آن ها با هم تفاوت دارند

در زیر راسته Vermilingua، چهار نوع متمایز مورچه خوار وجود دارد که به مورچه خوار غول پیکر، مورچه خوار ابریشمی، تاماندوآ شمالی و تاماندوآ جنوبی تقسیم می شوند. به طور کلی، آن ها از نظر ظاهری و رفتاری با تفاوت های جزئی تقریباً مشابه هستند. مورچه خوار غول پیکر که در صورت رشد کامل می تواند تا 90 پوند وزن داشته باشد، گاهی اوقات به علت علائم و میزان آن خرس مورچه نامیده می گردد. ابریشمی که به نام پیگمی نیز شناخته می گردد، بسیار کوچکتر و رنگ روشن تری دارد. این کوچکترین از چهار مورد است و بیشتر وقت خود را روی درختان می گذراند.

تاماندو های شمالی که در نواحی استوایی آمریکای مرکزی زندگی می نمایند، رنگ سیاهی بر روی شانه ها و تنه خود دارند و مانند تاماندو های ابریشمی، عمدتاً درختی هستند.

تاماندو های جنوبی را می توان در مکان هایی مانند ونزوئلا، ترینیداد و اروگوئه یافت. آن ها علائم مشابهی با بستگان شمالی خود دارند و در منطقه های با جنگل های انبوه زندگی می نمایند.

مورچه خوار غول پیکر در معرض انقراض است

متأسفانه مورچه خوار غول پیکر از دست انسان ها رنج زیادی می برد. به ویژه جمعیت های آمریکای جنوبی که به وسیله IUCN به عنوان گونه آسیب پذیر طبقه بندی شده اند، قربانی سوزاندن مزارع نیشکر شده اند. آن ها علاوه بر تلفات و جراحات ناشی از آتش سوزی، در تصادف با اتومبیل ها ودرحمله سگ ها نیز کشته می شوند IUCN می گوید: مورچه خواران غول پیکر برای مصارف خورد و خوراک و به عنوان آفت حیوانات خانگی و یا برای تجارت غیرقانونی در بعضی از منطقه ها محدوده خود شکار می شوند.

تعیین نیست که چه تعداد مورچه خوار غول پیکر در حیات وحش به جای مانده اند، اما قطعاً به طور باورنکردنی غیر معمول تا کمیاب هستند.