سفرنامه اصفهان: خشم طبیعت - دوست داشتنی ها

سال 97 مثل هر سال قرار بود تعطیلات عید رو با سفر به یکی از شهرهای ایران زیبا سپری کنیم. مقصد آن سال، اصفهان بود.

بعد گذر از شهرهای قم، سلفچگان و دلیجان بالاخره به آن شهر پرنقش ونگار و باستانی رسیدیم که به لطف شاه عباس ملقب بود به نصف دنیا.

اولین کار پیدا کردن یک اقامتگاه خوب برای این چندروز بود. بعد از تماشا چند خانه بالاخره از یک خانه نسبتا بزرگ و پرنور خوشمان آمد. صاحبان خوش برخوردی داشت و از ما پذیرایی خوبی کردند.

پس آنجا را کرایه کردیم. سپس صاحب خانه و همسرش از ما خداحافظی کردند تا استراحت کنیم و جاگیر شویم.

خانه یک اتاق داشت. آن اتاق را پدر و مادرم برداشتند. قرار شد من و پدربزرگ در پذیرایی بخوابیم. تقریبا دیروقت بود. من داشتم به خانه قدیمی خودمان در تهران فکر می کردم.

در فصل بهار با وجود سم پاشی زیاد پر از مورچه شده بود، آن قدر که من در پشه بند می خوابیدم. با خودم فکر می کردم چقدر خوب هست این پنج روز از دستشان در آسایشم. هر لحظه در این فکر نیستم که دوباره یکی از آن ها وارد سوراخ دماغم بشود.

در همین فکرها بودم که مادر چراغ ها را خاموش کرد و شب بخیر گفت. من هم جای خودم و پدر بزرگ را انداختم و آماده خواب شدیم.

پنج دقیقه گذشت، اما چون جایم عوض شده بود، خوابم نمی برد. پدربزرگ تسبیح به دست خوابش برده بود. صدای خرناس هایش مثل ناقوس کلیسا در فضای خانه می پیچید، اما به هرحال چشم هایم را بستم و کوشش کردم بخوابم.

10دقیقه بعد در حالی که داشت خواب سبکم به خوابی عمیق تبدیل می شد، اطراف خودم حرکت چیزی را احساس کردم.

اول تصور کردم خیالاتی شده ام و چشم هایم را باز نمی کردم، اما ناگهان واقعا احساس کردم چیزی روی شکمم بالا می رود.

همین احساس قوی کافی بود تا سریعا از جایم بلند شوم. از روی تشک بپرم روی فرش. زیر نور کمی که از آشپزخانه می تابید متوجه شدم به وسیله سوسک های ریز با شاخک های بلند احاطه شده ام!

بدین ترتیب من 5 شب روی بلندترین مبل می خوابیدم. اتفاق خاص دیگری جز یک جیغ بلند در اثر تماشا یک سوسک بالدار روی سقف توالت نیفتاد. خدا رو شکر زمانی بود که می خواستیم به سمت تهران حرکت کنیم و سفرمان تقریبا به سرانجام رسیده بود.

اول از همه به میدان نقش دنیا از جاهای تماشای اصفهان رفتیم. مسجد جامع و کاخ عالی قاپو و… را دیدیم و دور میدان ارابه سواری کردیم که تجربه بسیار جالبی از وسایل نقلیه قبل از اختراع ماشین ها برای من بود.

بعد به سی وسه پل رفتیم که در شب با نورپردازی بسیار خیره نماینده بود. با اینکه دیگر زاینده رودی زیرش جاری نبود که به پل بودن آن معنا دهد، ولی خب هنوز آنجا بود. اگرچه دیگر دلیلی برای ماندنش وجود نداشت.

این راستش مرا یاد انتظارها و امیدهای واهی می انداخت یا استواری های بی فایده که فقط برای اثبات وجود داشتن بودند نه چیز دیگری.

یکی دیگر از بناهای بسیار جالب از نظر من منارجنبان بود، چون آن موقع که ما به آنجا رفتیم، گویا بعد از مدت ها واقعا یکی از مناره ها را تکان دادند تا ثابت نمایند معماری ساختمان به نحوی است که با تکان یک مناره، مناره دیگر هم به حرکت در می آید. این شدیدا برای من شگفت انگیز بود، چون که چنین بنایی در آن موقع نشان از تمدن قوی و عظیمی دارد که به نوبه خود حیرت آور است!

زیباترین و آخرین جایی که برای بازدید به آن سر زدیم، هشت بهشت بود که در دوره صفویه ساخته شده بود، حتی سقف یکی از ایوان هایش با آب طلا نقاشی شده بود و تالارهای باشکوهی داشت. اگرچه در زمان قاجار به آن مثل بقیه بناها آسیب زیادی وارد شده بود، اما هنوز زیبایی و شکوه خاص خودش را داشت.

وسط باغ، حوض بزرگ و زیبایی بود که اطراف آن را انواع درختان سرو و چنار پوشانده بود و محیط پارک گونه را به وجود آورده بود.

حین گشت وگذار در باغ در حالی که باحالت شاعرانه ای کنار حوض نشسته بودم و به مادر اصرار می کردم یک عکس از من بگیرد که در آن کج یا تار نیفتاده باشم، ناگهان احساس کردم چیزی لزج مانند و مرطوب روی سرم افتاد!

اول تصور کردم کسی رویم آب ریخته، اما متاسفانه اینطور نبود؛ چون وقتی دستم را به نقطه موردنظر رساندم، متوجه شدم گویا کفتری کله مبارک من را با توالت اشتباه گرفته است!

در آن لحظه سعی کردم بپذیرم طبیعت با من سر لج دارد و با لشکر عظیمی از حشرات و حیوانات هر لحظه آماده است تا نفرت خود را به من نشان دهد حتی در بهشت.

به سمت خانه راه افتادیم تا یک شب سوسکی دیگر را سپری کنیم، اما بین راه پدربزرگ گفت که هوس آش نموده است. برای همین به یکی از آشکده های معروف اصفهان رفتیم که فضای سنتی زیبایی داشت و روی تختی نشستیم.

وقتی آش جوی معروف اصفهان پدربزرگ را آوردند، او که عادت داشت آن را با کشک زیاد میل کند با تماشا قطرات کوچک کشک روی آش حسابی توی ذوقش خورد و با لحن دلخوری به گارسون گفت: ببینم پسرجون نکنه کشک گرون شده؟

همه ما از این شیوه بیان پدربزرگ خنده مان گرفته بود، حتی گارسون! پس با لحن مهربان و همان لهجه اصفهانی بامزه گفت: پدرجون الان براتون کشک میارم.

به هرحال سفر ما خیلی زود تمام شد. با این که کلی آثار باستانی دیگر در اصفهان بود که ندیده بودیم، ولی خب دیگر نمی توانستیم بمانیم و این ناراحت نماینده بود، اما شب که به خانه رفتیم راستش شاد شدم که آن شب آخر اقامتم کنار سوسک هاست.

فردا اول وقت نزد مورچه های خودمان بازمی گردم. با خودم فکر کردم اگر احتمال این نبود که وارد دهانم شوند که آن ها را می بوسیدم.

آدم واقعا تا اوضاعش بدتر نشود، قدر اوضاع بد را نمی فهمد و خدا را شکر نمی کند!